Music
Amenra's Colin H. van Eeckhout over pijn en verlies, spelen voor 14.000 mensen en West-Vlaanderen.
Amenra is naast een gevestigde waarde tegelijk ook een buitenbeentje in de Belgische metalscene. En ver daarbuiten, want de band uit Kortrijk tourt aan een hels tempo de wereld rond. Met hun unieke mix van loodzware sludge en doom creëren ze een gitzwarte totaalbeleving die je een week later nog voelt in je nekspieren. Waar en wanneer het begon? Dat vertelt zanger Colin H. van Eeckhout ons gewoon zelf.
Die trage, loodzware metal klikt met mijn persoonlijkheid.
Nick Cave
“Op ons vijftiende maakten we deel uit van de lokale hardcore scene in Kortrijk. Elke vrijdag spraken we na school af in de Music Mania. Daar snuisterden we door de brede selectie aan hardcore-platen, maar het leuke was net dat ze zoveel meer in de rekken hadden staan. Zo leerde ik ook tragere shit kennen, genre Crowbar en Bolt Thrower. Al snel bleek dat veel meer mijn ding te zijn. Ook oudere hardrock ging vaak trager, zoals de vroege Black Sabbath.”
“Echt iedereen was toen fan van Slayer, maar mij spraken ze niet echt aan. Omdat we steeds meer richting sludge en doom gingen, putte ik vooral daaruit veel inspiratie. Ook Tool was een inspiratie, vooral hoe ze een crossover van genres spelen zonder zich iets aan te trekken van hokjes of genres. Maar ik laat me ook inspireren door muziek uit andere genres, zoals Nick Cave bijvoorbeeld. Dat maakt het mogelijk een compleet nieuwe insteek in metal te vinden. Heel belangrijk dus om verder te kijken dan enkel de metalscene. Anders begint iedereen uiteindelijk hetzelfde te maken, terwijl het net de kunst is om er nieuwe elementen in te blijven passen door je inspiratie van overal te halen.”
Er zit iets heel energetisch in, iets zwaars, maar zonder agressief of aanvallend te zijn. Dat past wel bij mijn karakter.
“Die trage, loodzware metal klikt met mijn persoonlijkheid. Er zit iets heel energetisch in, iets zwaars, maar zonder agressief of aanvallend te zijn. Dat past wel bij mijn karakter. Daarnaast heb ik ook pijn als thema en drijfveer omarmd. Ik merkte dat dat noodzakelijk was voor mij. Ik herinner me heel specifiek één show, in de periode dat mijn vader op sterven lag. Tijdens die show was ik plots volledig ‘zoned out’ en plots stond ik daar een monitor af te tuigen. De muziek laat het toe om zo wild te gaan. Als je in de psychiatrie ziet dat schreeuwtherapie werkt, weet ik dat dat voor mijzelf ook een vorm van soelaas biedt. Ik kan tijdens de show energie en moed tanken door al mijn energie te kanaliseren in dat ene moment, zodat ik erna de dingen een plaats kan geven.”
Mijlpaal
“Een andere mijlpaal in onze carrière hangt ook samen met een specifieke show. We moesten in de namiddag op een klein festival spelen, op zo een kar met een wit-rood gestreept zeil erboven, in de blakende zon. Rampzalig voor de sfeer die we willen oproepen, maar goed, we waren al blij dat we mochten spelen. Al tijdens het tweede nummer viel de elektriciteit uit, en toen was het boeken toe natuurlijk. We zijn beginnen inpakken en dachten dat optreden toen geen zin had. Maar ergens hadden we toch het plan opgevat om die avond meteen na de headliner een aftershow te organiseren. Iemand ging een generator halen, iemand anders maakte thuis snel een flyer en we zijn die gewoon beginnen uitdelen op het festival. We stelden ons op in het bos naast de camping en zijn daar gewoon keihard beginnen ‘geven’ van zodra de headliner afsloot. Om een lang verhaal kort te maken: de muziek trok waarschijnlijk op geen ballen, maar iedereen was ondersteboven van de situatie, de sfeer en het vernieuwende van ons ‘idee’. Toen hebben we beseft: wij hebben helemaal geen shows of festival nodig. Wij kunnen ons eigen ding doen, of dat nu op een akker, een jachtheuvel, in een kapel of wat dan ook is. En mensen waarderen dat.”
Wij gaan ons nooit muzikaal willen bewijzen of plots heruitvinden. We brengen onze waarheid, en dat spreekt aan.
“Zo hebben wij jaar na jaar gedaan ons ding gedaan, zonder strategie of wat dan ook. Want dat interesseert ons niet. Ik denk dat mensen zich aangetrokken voelden door eenvoud in onze muziek. Wie er ook luistert, iedereen gaat vanzelf meeknikken. Dat, gecombineerd met ons thema - pijn en verlies - is onze sterkte. Iedereen verliest mensen die hij graag ziet, en wij verbinden mensen in die pijn. Simpel en eerlijk, no bullshit. Wij gaan ons nooit muzikaal willen bewijzen of plots heruitvinden. We brengen onze waarheid, en dat spreekt aan.”
Alien
“Ik heb ook het gevoel dat België klaar is om metal te omarmen. Als je ziet wat wij hier intussen op mainstreamvlak gedaan krijgen... Dat is echt wel zot. In het buitenland staan wij enkel op specifieke nichefestivals, terwijl die niche hier in België doorbroken lijkt. Het taboe, om het zo te noemen, lijkt hier minder en minder te bestaan. Terwijl we eigenlijk altijd wat tussen de metalscene gevallen zijn. Als we bijvoorbeeld op Graspop spelen, voel ik me altijd een beetje een alien. Begrijp mij niet verkeerd, Graspop is de max, maar ik zie mezelf echt niet in de gemiddelde rij metalheads passen. Wel voel ik dat we hier in België met een familie aan bands de ziel van de metal bewaken. Als je twintig jaar bezig bent, wordt dat deel van je identiteit, je taal zelfs.”
Ademloos
“Ondertussen valt metal niet meer te vatten in een paar woorden, zo breed is het geworden qua inhoud, context en de invulling ervan. Oude gasten met hun laatste vijf grijze haren en jassen met patches, die dan naast een hippe vogel staan die shoegaze en post-rock luistert: ook al vinden ze dat ze niets met elkaar gemeen hebben, toch zijn ze verbonden. Zij aan zijn kijken ze bands. Die hele cultuur, die liefhebbende community achter de ruige klap, dat vind ik schoon. En die mensen luisteren naar metal tot ze erbij neervallen. Het is mooi om te zien hoe hondstrouw die fanbase is, hoe ze bands leren kennen op hun zestiende en die meedragen tot hun zestigste. Geschift om daar deel van te mogen uitmaken.”
Die hele cultuur, die liefhebbende community achter de ruige klap, dat vind ik schoon.
“Onze grootste show in België moet Graspop geweest zijn, voor zo’n 14.000 mensen. Zot om te weten hoeveel volk er komt, maar het is ook opmerkelijk hoe weinig het een rol speelt eens je op het podium staat. Van zodra er duizend man staat, doen die extra tienduizend er niet veel meer toe. Punt is: er staat een zee van mensen naar je te kijken. Het allermooiste is dan het moment waarop we ze stil krijgen. Het gebeurt dat we een clean of akoestisch stuk spelen en dat het plots muisstil wordt in de zaal. Dat is onwerelds, de gedachte dat vijfduizend mensen hun adem inhouden om je te horen spelen.”
“Na twintig jaar lang op alle mogelijke plaatsen gespeeld te hebben, kan ik concluderen dat wij als Belgen toch net iets meer ons best hebben moeten doen om gerespecteerd te worden. Zelfs in België denken mensen uit de muziekindustrie: 'Die West-Vlamingen, waarom zouden we die serieus nemen?'. Het is pas als het buitenland zwicht, dat België volgt. Maar het is echt enorm moeilijk om opgemerkt te worden. Wel hebben we dat ‘Vlaamse’ altijd gebruikt, en dat heeft ons onderscheiden van al die bands die er zo Engels en Amerikaans mogelijk willen uit zien. Het voelt goed dat we samen met een toch wel kleine scene uit Gent en Kortrijk België op de kaart gezet hebben binnen het genre. Dan lach ik in mijn vuistje en denk: 'we hebben ze tóch nog bij hun kloten, wij West-Vlamingen'."
Platendeal
“Wij zijn eigenlijk nooit een band geweest die demo’s rondstuurde of amechtig stond te popelen om een platendeal binnen te halen. Wij lieten de mensen altijd naar ons komen. Het liefst werken we met vrienden waarmee we ons ding kunnen blijven doen. Platenlabels zien alles financieel, het drukwerk moet zo goedkoop en simpel mogelijk zijn. Wij willen net het tegenovergestelde. Mensen moeten ‘goesting’ hebben om onze platen op hun schouw te zetten of om een extra vinyl te kopen om te laten inkaderen. Dat is de waarde die wij willen geven."
“Ons wachten werd belood met credibele labels als Neurot Records in de VS of Consouling Sounds hier. Dankzij Consouling konden we coole collabs doen, met Madensuyu of Berlinde De Bruyckere. We mochten picture discs maken met speciale sleeves en vernist artwork. Net als wij kenden ze geen grenzen: ze waren bereid te blijven investeren in ons eindproduct om het zo waardevol mogelijk te maken. Dankzij hen deden we ook met Raketkanon en Borremans iets gelijkaardig”.
Geen Metallica
“Wij blijven sowieso in eender welke vorm bestaan, desnoods tot we erbij dood vallen. Wij kunnen niet stoppen. Er zullen misschien periodes van minder of meer output volgen, maar Amenra is een zo groot onderdeel van ons leven geworden dat we de leegte niet aan zouden kunnen. Het zou te veel pijn doen om het stil te leggen. Ik zag het bij bandleden die in het verleden gestopt zijn. Die hadden toch altijd een bepaald gemis. Al heeft elke mens wel een grens waar hij niet over kan gaan. Wij zullen nooit de volgende Metallica of Rammstein worden, want dan draai je mee in een te groot circus. Dat is niet wie wij zijn.”
