Music
Parrish Smith wil de Nederlandse muziekwereld losschudden
De eigenzinnige jonge producer Parrish Smith over punk, schijt hebben en zijn gevoelige kant.
Ze zijn zeldzaam, producers die soortgelijke muziek maken als Parrish Smith. Metaalachtig. Primitief. Bakstenen die schuren over beton. Arrytmische noise die verrassender dansbaar blijkt. Met zijn nieuwste release pootjebaadt (onbedoeld) hij in een geheel andere hoek: r&b.
Parrish Smith (26), door platforms als DJBroadcast geprezen als één van de talentrijkste jonge producers van Nederland. Hij draait dansvloerproof in clubs en op festivals als Dekmantel en SaÜle Berghain. Maar of hij zich omgeven van alle nachtlevenbombarie ook het meest thuis voelt?
Geen fabrieksmuziek
Parrish Smith is het meest in zijn element als hij zich terugtrekt met zijn gereedschap: analoge synths, samplers en drumcomputers waar de meesten hun neus voor ophalen. De autodidactische producer gelooft dat je met een visie overal interessant geluid uit kunt halen. Of het nou uit zo’n afdanker van een drumcomputer, een oude Bollywoodplaat van zijn moeder, of een VHS videoband komt.
Parrish Smith geeft een interview in de Red Bull Studios
© Arenda de Hoop
Nieuwe haven
Eerder spraken wij hem al uitgebreid over zijn muzikale proces, dat toen nog van a tot z tot stand kwam in een zolderkamer in Nieuwegein. Of in de Red Bull Music Studio. Inmiddels is Stefan geland in Amsterdam, waar hij nu vijf maanden woont.
Hij is aangemeerd bij een nieuwe haven, zowel persoonlijk als artistiek. “Ik was en ben heel introvert, en via muziek kan ik me uiten. Mijn beginwerk was dan ook meditatief, een middel om emotionele blokkades op te ruimen. Dat is tot een bepaald niveau ook gelukt."
Meest recente werk
Zijn meest recente werk reflecteert die groei. Samen met Dekmantel werkte hij aan de nieuwe release Sex, Suicide & Speed Metal. Hij mixte de EP af in de Red Bull Music Studio in Parijs. Het is in de basis nog steeds een industriële plaat, zoals we gewend zijn van hem, maar met een verrassende extra laag; gevoelige gitaar r&b. En die stijlen zijn absoluut niet onverenigbaar, als het aan deze vooruitdenker ligt.
Industrial R&B
De eerste track, met dezelfde titel als de plaat, is het resultaat van een spontane late night sessie. Zonder dat hij het van tevoren van plan was, smeedde hij een r&b infused plaat. Hij maakte hem samen met Sofi, een Franse gitarist wiens ogen opvallen; één iris is blauw en de ander pigmentloos. Zijn gevoelige gitaarwerk (‘het is gelijk de eerste take die je hoort’) en de geautotunede vocalen van Parrish zelf, vormen een gevoelig contrast met het lage tempo, 60bpm, metaalachtige woud van aritmische soundscapes. “Dit is heel primitief.”
Origineel is het ook. “In de hiphop en r&b wordt wel gebruik gemaakt van rauwe industrial en experimental elementen, maar andersom gebeurt het eigenlijk niet. Ik heb ook een paar trapnummers gemaakt met punkvocals erover, hoor. Pure hiphop zou ik niet gauw maken, maar invloeden ervan terug laten komen wel.”
Punk is de attitude
Voor wie de Parrish Smith Live ziet, blijft die gevoelige kant van hem verborgen. Samen met vocalist Marc Van de Maat, een MPC sampler, TR8 drumcomputer en twee synths breekt hij, als Volition Immanent, regelmatig de tent af met een elektronische punkshow van jewelste.
Marc verhaalt met zijn spoken word punk over hedendaagse onderwerpen, die resoneren met Stefan als Nederlander, als twintiger, als drager van een familiehistorie die wortels heeft in Suriname. “Omdat juist Marc het verhaal doet, en niet ik, komt het extra hard binnen.”
De shows doen een beroep op het dierlijke instinct van de toehoorders. “Dat gevoel is niet te omschrijven. Dat primal instinct zit in iedereen, maar het was een tijdje onderdrukt. Mensen moeten weer wennen aan punkshows, maar ik denk dat Nederland wel iets losser aan het worden is.”
Parrish Smith tijdens zijn interview
© Arenda de Hoop
Lichtpuntje
“Ik vind het moeilijk om m’n eigen muziek te horen. Het is heel direct” Stefan kan met muziek precies creëren wat hij voelt. Hij draait ook het liefst niet zijn eigen nummers. “Maar er is ook zoveel mooie muziek van anderen.”
“Als creatief persoon heb je meerdere kanten, een licht en een donkere kant. Hoe ik mezelf leer kennen via mijn muziek, en hoe anderen zichzelf vaak zien, is via het donker. Het licht heeft ook een intentie. Je kunt ermee naar een moment werken, en mensen voelen zich happy als je lichte muziek maakt. Uiteindelijk heb je beide nodig; het licht en het donker.”
Volle toeren
Wat Parrish Smith draait als dj staat dan ook volledig los van zijn producties. Die kenmerken zich vaak door een langzaam tempo en een organisch en donker samenspel, terwijl hij draait op volle toeren: dansbaar, agressief, energiek. Hij vist voor zijn optredens uit alle platenbakken, van experimental tot hardcore.
“Ik heb het gevoel dat ik meer kan vertellen als ik ruimte laat tussen de drums”, zegt hij over zijn eigen tracks. Ritmes zijn er ondergeschikt in, of zelfs op het eerste gezicht afwezig. Maar de geoefende luisteraar weet wel beter.
Muziek heeft altijd een ritme, ook al is er geen drum. Ik zoek altijd naar iets organisch, het moet leven.
Toekomstmuziek
Toch ligt de toekomst van Parrish Smith niet in de club, maar in de cinema. Hij heeft enkele sociaal geëngageerde filmmuziekprojecten op zijn naam staan, waaronder een soundscape voor een tentoonstelling van de Chinese kunstenaar Ai Weiwei en het veel stof opwaaiende GENESIS BLACK, in opdracht van het Tropenmuseum en het instituut van Beeld en geluid. In augustus komt zijn meest recente filmproject uit: een score voor de experimentele film Lichtspiel: OPUS van van Walter Ruttman –in samenwerking met Eye filmmuseum en Dekmantel.
Maar Parrish Smith is nog lang niet uitgedraaid. Of uitverteld. Experimenteren, provoceren, zichzelf en anderen inspireren; zolang hij leeft naar zijn punk mindstate blijven we verrast worden door de artiest, vermoeden wij. “Je moet gewoon schijt hebben.”
Een wereld van muziek ontdekken? Check onze Facebook pagina.
Volg ons op Instagram voor de muziek van morgen, vóór morgen.
